Weer een feestje

Drie kinderen, dat is drie feestjes per jaar, en dat heel veel jaren lang. Dus, amper uitgerust van het vorige evenement, moet ik weer aan het werk. Er moeten spelletjes bedacht, slingers opgehangen, poppenkastshows voorbereid, uitnodigingen verstuurd. En dan, de dag voor het festijn, komt het ergste. De taart. Nu ben ik best een goede kok, al zeg ik het zelf. Hé, ik heb zelfs een kookblog, met een aanzienlijke schare lezers. Maar kindertaarten? Er rust een vloek op. Een erfelijke vloek, denk ik, want ik herinner mij dat voor de kinderfeestjes uit mijn jeugd, mijn váder de taarten moest bakken. Mijn moeder, zelf ook geen onverdienstelijk kok, kon, denk ik, simpelweg de stress hiervan niet aan. Terwijl zij de meest fantastische feesten in elkaar draaide, met levensgroot ganzenbord op het gras, speurtochten door het bos, zelfgemaakte triviantspellen, bakte mijn vader de taart. Een simpele cake, die bedolven werd onder een dikke laag gekleurd glazuur en smarties. Precies zo, als een kindertaart hoort te zijn. Zelfgemaakt, druipend, kleurig, en een beetje scheef.

Na jaren van treincakejes die niet uit de mal kwamen, ingezakte, roze aardbeien-laagjes-taart en andere, aangebrande dan wel ongare succesverhalen was ik dus eigenlijk wel een beetje opgelucht toen, een week voor het festijn, de oven het opeens begaf. Met het bellen van een monteur maakte ik maar niet teveel haast. Dit was mijn kans, voelde ik, om zonder gezichtsverlies onder het bakken uit te komen. Niet gezichtsverlies naar de kinderen toe, begrijp me goed. Zelfs niet naar de andere moeders. Nee, naar mezelf. Ik kan het niet, een gekochte taart serveren. Dat andere moeders dit doen begrijp ik goed, heel goed zelfs. Al die tijd en stress die het scheelt, en je bent vast goedkoper uit ook. Alleen, het past niet bij mij.

Maar nu was de oven kapot. Ik kon niet anders. Zeker nu ik dit jaar twee taarten nodig had, ook nog eens een voor de peuterschool. Dus kocht ik een stapel hele goedkope cakes, bij de supermarkt. Ik lijmde ze in elkaar, kwakte er heel erg veel glazuur, glitterbolletjes en sprinkels op. Wat was hij mooi, deze taart, een beetje van mezelf, en een beetje van de supermarkt. En wat was hij lekker, complimenteerde iedereen, waarop ik natuurlijk grif mijn zonde bekende.

Maar, omdat ik het nou eenmaal niet kon laten, bakte ik nog snel een bloemloze chocolade taart. Voor de ouders. In de oven, die stiekem intussen al lang gemaakt was.

Italiaanse chocoladetaart zonder bloem

150 g boter

200 g pure chocolade

200 g fijne suiker

4 eieren

Smelt de boter en de chocolade op laag vuur of, beter nog, au bain marie. Splits de eieren. Klop het eiwit stijf, en roer daar de helft van de suiker door. Meng de eigelen met de andere helft van de suiker, en voeg daar de gesmolten boter en chocolade bij. Meng op het laatst voorzichtig het eiwit erdoor, zodat je zo min mogelijk lucht verliest. Giet het mengsel in een taartvorm en bak 40 minuten in een voorverwarmde oven op 180 graden. Serveer zo, met zure room en eventueel wat aardbeien.