Het verkeerde land

Omdat ik graag mensen wilde leren kennen in Singapore deed ik mee aan een Supper Club. Iedere deelnemer, allemaal moeders van kleine kinderen, moest een gerecht bereiden, en dan zouden we dat onder het genot van een glaasje wijn en heel veel geklets verorberen. Ik houd van koken. Ik houd van wijn. Ik houd van kletsen. Succes leek me verzekerd. 
 

Per e-mail kreeg ik het thema doorgestuurd: Italiaans. Italiaans? Ooit, niet zo heel lang geleden, was ik gek op Italiaans eten. Was ik goed in Italiaans koken. Maar nu? Opeens deden mijn hersenen geen Italië meer. Ze waren compleet overspoeld door het Verre Oosten. Ze konden alleen nog maar denken in gember, lemongrass en sojasaus.

Bovendien zat ik nog in het service appartement en had weinig in huis, zowel in kookgerei als aan ingrediënten. Geheel ongeïnspireerd dwaalde ik door de supermarkt. Allerlei in het geheel niet Italiaanse ingrediënten sprongen me in het oog. Alles wat in mijn ogen enigszins voor Italiaans kon doorgaan koste een fortuin. En ik had nog steeds geen bankpasje vanwege gezeur met de bank en zat krap in mijn cash.

In gedachten surfden mijn gedachten over mijn eigen blog. Daar moest toch wel een leuk recept opstaan? Polenta, kwam in me op. Maar hier natuurlijk niet te krijgen. Ettelijke salades, maar die zou iemand anders al doen. Ook het toetje was al vergeven.

Risotto dan? Het moest ook makkelijk mee te nemen zijn en makkelijk te bereiden. En glutenvrij. Als iedereen pasta mee zou nemen zag ik mezelf al op enkel salade vele glazen wijn drinken, en veel te veel praten. Zo zou ik me niet populair maken.

Pasta dan maar, besloot ik. Ik griste wat pakken pasta in twee versies mee, gewone en glutenvrije. Een heleboel gele en rode paprika’s. En voordat ik naar de prijs kon kijken een flink stuk pecorino.

Pasta met geroosterde paprika, chilivlokken en pecorino

2 tot 4 paprika’s, liefst geel, rood of oranje (de groende zijn te bitter voor dit gerecht)

1 blik gepelde tomaten

olijfolie

1 theelepel gedroogde chilivlokken

flink stuk pecorino

pasta naar keuze

Was de paprika’s maar schil ze niet. Leg ze onder een hete gril, zo dicht mogelijk eronder. Draai ze af en toe om zodat alle kanten geroosterd worden, totdat de paprika’s vanbinnen helemaal zacht zijn. Het vel mag flink zwartgeblakerd zijn.

Haal ze uit de oven en laat even afkoelen. Trek dan het geblakerde vel van de paprika’s af (echt eerst afkoelen of je brandt je vingers!) dat nu makkelijk zou moeten loslaten. Zo niet, leg ze dan even terug onder de gril, dan ze zijn nog niet gaar. Verwijder zaadlijsten en steel, en snijd de paprika in stukjes. Pureer de paprika fijn met de gepelde tomaten, een scheut olijfolie, en breng op smaak met peper en zout. Kook de pasta (het beste gebruik je een pasta die de vloeibare saus goed vasthoud, bijvoorbeeld fusili of macaroni) gaar en roer de saus erdoorheen. Serveer heet. Strooi op het bord ook de chilivlokken erover, zoveel als je lekker vind of aandurft. Brokkel de pecorino in kleine stukjes en serveer die royaal bij de pasta.

Dit gerecht is ook heel geschikt voor kleine kinderen, laat dan de chili weg.

Polenta

Jaren geleden at ik voor het eerst echte polenta, dat wil zeggen geen slecht klaargemaakte droge drab, maar heerlijk smeuïge goudgele maïspap. In een klein dorpje in de heuvels boven Rome zagen mijn moeder en ik uit het raam van onze B&B oude mannen urenlang met beenlange houten staken roeren in grote ketels. Het bleek een polentafestival. Later die dag trok het hele dorp en een handjevol toeristen naar het dorpsplein waar lange houten tafels klaarstonden. Hier werd een flinke kwak polenta geserveerd op een houten plankje met een schep tomatensaus en worstjes. Of, de optie voor de vegetariër die ik toen was, met tomatensaus. Ik weet niet of het de frisse Italiaanse plattelandslucht of de glimlach en de armspieren van de polentaroerders was, maar zelden at ik een simpeler doch lekkerder maaltijd. Romig, zacht en vol van smaak. Ik was op slag verliefd.

Een bijkomend voordeel is dat polenta gewoonweg grof gemalen maïsmeel is, en dus geheel glutenvrij, waardoor het hier regelmatig op tafel komt. Volgens de kenners moet er minstens anderhalf uur gekookt worden, onder continu roeren. Hoe langer koken en hoe meer roeren, hoe romiger het resultaat. De vraag is dus hoe veel uithoudingsvermogen je hebt. Helaas zijn mijn armspieren niet als die van de Italiaanse boeren. Meestal vind ik het na een half uur, onder af en toe roeren, prima.

En voor de drukke moeder of snelle doordeweekse hap is er een geweldige uitvinding: snelkookpolenta. Deze is voorgekookt, en letterlijk in een minuut klaar. Water of bouillon opgieten, goed roeren, peper en zout, scheut olijfolie en je hebt een heerlijk alternatief voor pasta. Ik serveer hem graag met geroosterde portobello’s, ruccola en geitenkaas, bedruppeld met balsamicoazijn. Voor de liefhebbers kan er een handje parmezaanse kaas door de polenta.

Polenta is enorm veelzijdig. Je kunt hem laten opstijven en in plakken opbakken. Je kunt er groente, spinazie of ruccola bijvoorbeeld, doorheenscheppen als een stamppot. Je kunt er geweldige taarten mee bakken. En laatst stuurde mijn schoonzusje een leuk nieuw idee door: de polentapizza. Het recept was zo eenvoudig dat het amper een recept was te noemen.


Polentapizza

Maak de polenta, gewone of snelkook, klaar volgens de aanwijzingen op de verpakking. Beter te dik dan te dun. 150 g polenta maakt een flinke pizza, 300 g een plaatpizza voor het hele gezin. Spreid de polenta uit over een bakplaat tot pizzabodem-dikte en bak de bodem ongeveer een half uur op 180 graden. Het is belangrijk dat de bodem goed hard en krokant gebakken is anders blijft hij zacht als je de toppings erop doet. Besmeer hem dan met tomatenpuree en de pizzatoppings die je lekker vindt. Bak hem af in ongeveer 15 minuten, tot de toppings gaar zijn.

Mijn eerste poging belegde ik met kastanjechampignons, geroosterde pompoenstukjes, de laatste spinazieblaadjes uit de tuin, geitenkaas, kerstomaatjes, dragon en oregano. Helaas was de bodem niet stevig genoeg doorbakken en werd het meer een polentaovenschotel. De smaak was echter heerlijk, alle smaken waren in de polenta getrokken. Poging twee belegde ik als een klassieke pizza, met tomaat, cheddar, ansjovis, het restje van het restje spinazie, paddestoelen en natuurlijk heel veel oregano. De bodem was een stuk steviger, maar hij blijft zachter dan je gewend bent van een gewone pizza. Man en ik zijn nog in discussie over welke versie lekkerder was. Hij vond de eerste heerlijk, de tweede sensationeel. Ik had het kunnen weten, bij hem wint ansjovis altijd.