Spruitjes

Al tijden valt mijn moeder me lastig over spruitjes. Ik lust die namelijk niet. Ze vindt dat niet te verkroppen, en zielig voor mijn man en kinderen, die door mijn koppigheid verstoken blijven van deze overheerlijke groente. Dat hij er nog minder van houdt dan ik, en dat peuters en spruitjes niet vaak samengaan, dát wil er bij haar niet in. Ze blijft me bestoken met recepten en jubelverhalen. Toen ik dus vorig weekend op de Farmer’s Market in het dorp zo’n rare balletjesstaak zag liggen ging ik overstag. Tijm liep er enthousiast zwaaiend mee door het huis, aangemoedigd door mijn verhalen over hoe lekker de spruitkoolballetjes zouden smaken. Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat het ding daarna een week door de bijkeuken slingerde. Ik was de recepten kwijt. Maar mijn vader zou mijn vader niet zijn als hij ze niet razendsnel opnieuw e-mailde. We moesten er aan geloven. Het betrof een folder van een niet nader te benoemen supermarkt, die op deze manier het Hollandse volk aan de spruitkool wilde krijgen. Ik koos mijn moeders meest bejubelde recept. Maar omdat ik ik ben, en ik niet alle ingrediënten in huis had, pakte het geheel anders uit.

Spruitjes met zongedroogde tomaat en pijnboompitten

- Spruitjes

- Olijfolie

- Handvol pijnboompitten

- Handvol gedroogde tomaten

- Cayennepeper

Maak de spruitjes schoon en snijd ze in tweeën. Kleine spruitjes zijn milder van smaak dan grote als je geen fan bent. Blancheer de spruitjes 5 a 10 minuten, afhankelijk van hoe groot ze zijn en hoe hard je ze wilt. Verhit dan de olie in de wok en bak ze vijf minuten. Doe de pijnboompitten en tomaat erbij en bak nog een paar minuten. Besprenkel met peper, zout en cayennepeper.

Ik geef toe, zo op papier lijkt het niet veel. Maar geef het een kans. Less is more. Wij aten ze met scharrelburgers van de Yorkshire Shorthorns van onze oude huisbaas en gebakken aardappels. Man at zijn vingers erbij op. Ik ook. 1-0 voor mijn moeder. De kinderen daarentegen haalden hun nuffige neusjes op. Maar, gemene mama die ik ben, ik liet het er niet bij zitten. De volgende dag hakte ik wat er over was in stukjes en roerde er pastaschelpjes door. De ervaring leert immers, met pasta eten ze alles.

En, trapten ze erin? Tja. Tijm begon met chirurgische precisie de pastaschelpjes uit het gerecht te peuteren. Na aandringen bleek hij een spontane allergie voor zongedroogde tomaat te hebben ontwikkeld. Toen die verwijderd waren at hij met enige moeite wat spruitjespasta. Linde had haar dag niet en kwam niet verder dan pastaschelpjes op haar vingers zetten en tomatenketchup eisen. Met kwak ketchup erbij at ze een halve spruit met smaak op. Een regelrechte 2-0 overwinning wil ik het nog niet noemen. Maar ik sta open voor de herkansing: een uitwedstrijd bij oma thuis.